Langar og stuttar tilvísanir

Ef heimildarskrá fylgir verki þar sem fram koma allar þær heimildir sem vísað er til, þurfa ekki allar upplýsingar um heimildina að koma fram í tilvísunum. Þá er nóg að skrá stutt form tilvísana því lesandi getur aflað sér þeirra upplýsinga sem þarf til að finna heimildina í heimildaskrá. 

Ef heimildaskrá fylgir ekki verki eða inniheldur ekki allar heimildir sem vísað er til þarf að skrá allar upplýsingar um heimildina í fyrsta sinn sem vísað er til hennar.

• Í seinni tilvísunum í sama verk er nóg að skrá stutt form tilvísana. (Sjá dæmi neðar á síðunni.)

Í löngum tilvísunum koma fram allar þær upplýsingar sem annars væru skráðar í heimildaskrá. Ef um rafræna heimild er að ræða er vefupplýsingum bætt við aftan við upplýsingar um útgáfu.

Í stuttum tilvísunum á að skrá nægar upplýsingar til að minna lesanda á fullan titil verks eða leiða hann á réttan stað í heimildaskrá.

• Skráð eru eftirnöfn höfunda, yfirtitill verks og blaðsíðutal.
• Ef höfundar eru einn til þrír eru skráð eftirnöfn þeirra allra.
• Ef þeir eru fleiri en þrír er skráð eftirnafn fyrsta höfundar og o.fl.

Yfirtitill verks er oftast styttur ef hann er lengri en fjögur orð.

1. Paul Hanstedt, „Reforming General Education: Three Reasons to Make Writing across the Curriculum Part of the Conversation.“ Liberal Education 98, nr. 4 (2012): 48, sótt 24. janúar 2014, http://nau.edu/uploadedFiles/Administrative/University_College/Liberal_Studies/_Forms/WritingArticle.pdf.

2. Theresa M. Lillis, Student Writing: Access, Regulation, Desire (London: Routledge, 2001), 27–28.

1. Hanstedt, „Reforming General Education,“ 48.

2. Lillis, Student Writing, 27–28.

Í fyrri útgáfum Chicago var mælt með því að skrá „ibid“ ef vísað var til sömu heimildar tvisvar sinnum eða oftar í röð. Chicago mælir nú gegn því, nema kennarar eða tímarit óski þess sérstaklega.

Þess í stað skal tilvísunin endurtekin en þó má sleppa titli verksins.

1. Farmwinkle, Humor of the Midwest, 241.

2. Farmwinkle, 241.