Ólíkar gerðir tilvísana

Form og staðsetning tilvísunar ræðst af því hvaða hlutverki tilvitnunin gegnir í umfjöllun höfundar.

Stundum er höfundur einungis að koma efni til skila.  Í öðrum tilvikum vill hann gera höfundum heimilda hærra undir höfði til að draga fram þátt þeirra í sköpun þekkingar. Í þriðja lagi er hugsanlegt að höfundur sé að rekja sögulega þróun í gangi umræðu eða tilurð þekkingar.

Í ljósi þessa má skilgreina þrenns konar áherslu í framsetningu, á efni, höfund eða tíma.

Dæmi

Ef aðaláhersla umfjöllunar er á efni tilvitnunarinnar skal tilvísunin vera í sviga strax á eftir tilvitnun.

Þetta á þó aðeins við þegar tilvitnanir eru stuttar, ekki nema tvær til þrjár setningar og ljóst að tilvísunin á bara við um þessar 2–3 setningar – ekki annað efni eða meira.

Margir taka uppeldismál alvarlega og um þau er stundum deilt því þau eru í eðli sínu álitamál (Jón Torfi Jónasson, 2006, bls. 40).

Helstu meinsemdir ritaðs mál hafa verið taldar skalli, uppskafning, lágkúra og ruglandi (Þórbergur Þórðarson, 1946).

Gefa má höfundi heimildar meira vægi með því að taka nafn hans út fyrir svigann og láta ártal, og blaðsíðutal sé þess þörf, fylgja í sviga. Ekki þarf að endurtaka nafn höfundar í sviganum.

Jón Torfi Jónasson (2006, bls. 40) segir marga taka uppeldismál alvarlega og að um þau er stundum deilt því þau eru í eðli sínu álitamál.

Þórbergur Þórðarson (1946, bls. 200–212) telur meginmeinsemd ritaðs máls vera skalla, uppskafningu, lágkúru og ruglandi. Af þeim telur hann ruglandina versta og erfiðast að lækna.

Ef áhersla umfjöllunar er á sögulega þróun má taka ártal út fyrir sviga en láta blaðsíðutal standa í sviganum á eftir nafni höfundar. Ekki þarf að endurtaka ártalið innan svigans. Þetta á aðeins við um þegar nauðsynlegt er að geta blaðsíðutals.

Í umræðum um menntamál árið 2006 benti Jón Torfi Jónasson (bls. 40) á að margir taki uppeldismál alvarlega og að um þau sé stundum deilt því þau eru í eðli sínu álitamál.

Árið 1946 flokkaði Þórbergur Þórðarson (bls. 200–212) meginmeinsemdir ritaðs máls í fjóra flokka: Skalla, uppskafningu, lágkúru og ruglandi. Af þeim telur hann ruglandina versta og erfiðasta að lækna.

Árið 1946 var búið að flokka meginmeinsemdir ritaðs máls í fjóra flokka: Skalla, uppskafningu, lágkúru og ruglandi (Þórbergur Þórðarson, bls. 200–212).