Tilvísanir og tilvísananúmer
Hlutverk tilvísana er að vísa lesanda til heimildar þar sem hún er skráð í heimildaskrá.
Samkvæmt neðanmálsgreinakerfi Chicago eru tilvísanir skráðar í neðanmáls- eða aftanmálsgreinum. Í meginmáli vísa ofanletruð (e. superscript) númer lesanda á þá tilvísun sem við á hverju sinni.
Tilvísanir eru ýmist skráðar í:
- neðanmálsgreinum, sem eru neðst á hverri síðu
- aftanmálsgreinum sem eru þá aftast í hverri grein
- bókarkafla eða bók
Efsta lína tilvísunar er inndregin.
Skráning og tilvísanir
Ákveðnar upplýsingar eru skráðar í tilvísunum og í ákveðinni röð.
Í tilvísunum koma oftast fram, í þessari röð:
- nafn höfundar,
- titill,
- upplýsingar um útgáfu.
Þessi atriði eru aðskilin með kommum og upplýsingar um útgáfu eru hafðar í sviga.
- Nöfn höfunda eru skráð með fornafni á undan eftirnafni.
- Titlar heildarverka eru skáletraðir en titlar hluta úr verki, svo sem kafla eða greinar í tímariti, hafðir innan gæsalappa. Nákvæmt blaðsíðutal í efnið sem vísað er til fylgir í tilvísun.
Í stuttum tilvísunum er aðeins skráð eftirnafn höfundar og ártal.
Tilvísanir sem eru skráðar í neðanmálsgreinum eru merktar með númerum í texta þar sem vitnað er í heimildina. Neðanmálsgreinar eru merktar með sambærilegum númerum.
Hanstedt segir ritun vera flókna,1 Lillis telur áherslu í ritun ekki eiga að vera á málfar og greinamerkjasetningu.2
Dæmi
1. Paul Hanstedt. „Reforming General Education: Three Reasons to Make Writing across the Curriculum Part of the Conversation.“ Liberal Education 98, nr. 4 (2012): 48, sótt, 24. janúar 2014, http://nau.edu/uploadedFiles/Administrative/University_College/Liberal_Studies/_Forms/WritingArticle.pdf.
2. Theresa M. Lillis, Student Writing: Access, Regulation, Desire (London: Routledge, 2001), 27-28.
Tilvitnanir eru númeraðar í textanum í þeirri röð sem þær koma fyrir.
Númer í texta eru ofanletruð (e. superscript) en númer við neðanmálsgreinar eru í sömu stærð og tilvísunin. Þetta er þó ekki algilt og fyrirfram skilgreindar útlitsstillingar í ritvinnsuforritum eru alla jafna samþykktar.
Í tilvísananúmerum rafrænna heimilda og slóðum í tilvísunum er stundum hlekkur beint í efnið.
Tilvísananúmer í texta eru staðsett við enda málsgreinar, oftast í lok tilvitnunar.
Númerin eru staðsett á eftir greinarmerkjum með þeirri undantekningu að vera skráð á undan bandstrikum.
Oftast eru númer staðsett eftir að sviga er lokað en fyrir kemur að það á betur við að hafa númerið innan sviga. Þetta á til dæmis við ef tilvitnun á við um ákveðið hugtak innan svigans.
Niðurstaðan var sú að einkunnir nemenda hækkuðu.3 Þetta getur bent til þess að…
Niðurstaðan var sú að einkunnir nemenda hækkuðu4 — þetta getur bent til…
(Þetta samræmist ekki því sem hann sagði í fyrri bók sinni.)5
Það er alvarlegt þegar nemendur eru sakaðir um ritstuld (ritstuldur er þegar höfundur leggur fram verk annarra sem sitt eigið6).
Í tilvísunum eru nöfn íslenskra höfunda þannig skráð að skírnarnafn kemur fyrst, þá eftirnafn.
Kristján Jóhann Jónsson
Bergljót S. Kristjánsdóttir
Sveinn Yngvi Egilsson
Nöfn erlendra höfunda eru skráð með sama hætti í löngum tilvísunum, skírnarnafn fyrst og svo eftirnafn.
Maria Nikolajeva
David Lodge
Kimberley Reynolds
Í stuttum tilvísunum skal skrá skírnarnafn og eftirnafn íslenskra höfunda. Eingöngu skal skrá eftirnafn erlendra höfunda.
Heimildaskrá
Í heimildaskrá skal skrá nöfn íslenskra höfunda þannig að fyrst kemur skírnarnafn og svo eftirnafn (t.d. Kristján Jóhann Jónsson). Sé höfundur erlendur skal skrá efnirnafn á undan skírnarnafni (t.d. Nikolajeva, Maria).